با چرخ آنها، ارابه مان را بتازانیم

کار پرس / بابک چهارباشیان: آن روزها مشکلات فراوانی گریبان گیر مملکت و صنعت خودرویمان بود. جنگ و تحریم و ده ها مشکل دیگر، تصمیم گرفتیم درب های ورود خودرو به کشور را بسته و همزمان با کره جنوبی زیر بنای صنعت خودروی کشور را بنیان گذاری کنیم. اما به هزار و یک دلیل این مهم میسر نشد.

روز به روز از صنعت خودروی جهان عقب و عقب تر افتاده و بیشتر به پوسترهای روی دیوار خیره شدیم،  با افزایش سطح درآمد مردم و ثبات بیشتر اقتصادی، مرفهین جامعه به این فکر افتادند تا خودروهای مورد علاقه خود را با وجود تعرفه های سر به فلک گذاشته ی گمرک وارد کرده و لذت ببرند!

گمرگ بود و هزاران قانون نوشته و نانوشته و فرصتی که دولت ها سال به سال در اختیار خودروسازان قرار می دادند، فرصت به صنعتی داخلی که سرعت عقب ماندنش از رشد روزافزون صنعت خودرو جهان پیشی گرفته بود!

تکنولوژی ها و تنوع خودروهای تولید داخل دیگر به مضاق مصرف کننده خوش نمی آمد و فروش محصولات محدود داخلی سخت و سختر شد و تحریم ها نیز بیش از پیش پا بر گلوی این صنعت مستعد گذاشته بود.

به مانند سایر صنایع، خودروسازی هم دست به دامان کشور دوست وبرادر، جمهوری خلق چین شد و مونتاژ محصولات بی کیفیت چینی توسعه یافت! محصولاتی که ذات آن استفاده از فناوری های از مد افتاده ی کشورهای صاحب سبک در این صنعت بود. خودروهایی وصله پینه شده که ما تنها و تنها در بهترین حالت اقدام به CKD آن می کردیم.

 

این محصولات اغلب بصورت پارت هایی با تیراژ پایین وارد کشور شده و با توجه به حجم پایین نقل و انتقال مالی، بصورت پروژه هایی ابتر در کشورمان  به اجرا در آمده و دود آن هم تنها به چشم مصرف کنندگان بخت برگشته رفته و میرود.

اوضاع به همین منوال گذشت تا آنجا که خورشید برجام! طلوع کرد و به گفته ی دولت اعتدال در تاریخ پر فراز و نشیب کشورمان، نقطه عطفی به ثبت رسید تا بهانه ای شود برای تعامل بیشتر با جهانیان، تعاملی با گفتمانی جدید،  گفتمانی که رئیس جمهور از آن به عنوان “ برد- برد “ یاد کرد...

برجام فرصتی شد تا ایران بتواند یک کشور صرفا مصرف کننده نباشد، و زمان آن رسید  تا با عقد قرارداد با شرکت های بزرگ و صاحب سبک صنعت خودرو، بستر را برای ورود تکنولوژی های نوین، به روزو همچنین همراه با سرمایه گذاری ماندگار به عنوان اهرمی برای اطمینان از عدم خلف وعده های سابقه دار مهیا کنیم.

اکنون زمان آن است تا به کمک چرخ هایی که دیگر اهالی صنعت خودرو اختراع کرده اند، ما ارابه صنعتمان را سریعتر از گذاشته بتازانیم.

با سرمایه گذاری های جدیدی مانند پژو- سیتروئن  در سایپا کاشان، بستر مناسبی برای انتقال هرچه سریعتر تکنولوژی فراهم خواهد شد و همین امر باعث تضمین حضور متداوم و تمام قوای شرکای خارجی درایران است تا فرصت انتقال تکنولوژی روز دنیا؛ به شرط ذکاوت طرف های ایرانی، بوجود آید.

سیتروئن در خصوص طراحی خودرو، اگرچه جزو برندهای محافظه کار است و کمتر پیش می آید تا در طراحی های خود دست به تغییرات بنیادین بزند اما قادر است پلتفرم‌های به روزی را در اختیار صنعت خودرو ما قرار دهد تا بتوانیم با طراحی فیس‌لیفت‌هایی متفاوت تنوع در تولید خودرو را به وجود آورده و کیفیت را به توان تولیدی داخل بیافزائیم.

سرمایه گذاری پژو نیز در ایران خودرو، می تواند بستری امن و فضایی حاکی از اعتماد را برای سایر خودروسازان محافظه جهان هموار کرده و ایران را مقصدی مطمئن برای آنان ترسیم کند.

 

اما تاکید مجدد این نکته ضروری است که سرمایه گذاری مستقیم شرکت های خودروساز خارجی در ایران تنها یک فرصت برای انتقال تکنولوژی است و میسور شدن این امر نیازمند تلاش و تمایل خودروسازان داخلی است.